Αινιάν Δημήτριος (1800-1881)
Έλληνας αγωνιστής και λόγιος, που διετέλεσε και πολιτικός και δικαστής του ελληνικού κράτους επί ΌΘωνα. Τον χαρακτηρίζουν οι φιλελεύθερες ιδέες, η τάση για εξιστόρηση, επιδόθηκε στη γραφή και τη μελέτη. Διακρίθηκε για το ήθος και την αμεροληψία του, παρά τις παρεμβάσεις του οθωνικού καθεστώτος.
Αισχύλος (525-456 π.Χ.)
Τραγικός ποιητής που ύμνησε το μεγαλείο των Ελλήνων στη νίκη τους επί των Περσών. Έγραψε ποίηση με λυρισμό κι επιβλητικότητα. Σήμερα σώζονται 7 πλήρη έργα του.
Άννινος Χαράλαμπος (1852-1934)
Λογοτέχνης και δημοσιογράφος. Έγραψε εύθυμα θεατρικά έργα κι αξιοποίησε το λογοπαίγνιο και τη σάτιρα στα έργα του. Ιδρυτής ιστορικών οργανισμών για τα Γράμματα και τις Τέχνες, προώθησε την εθνική παράδοση και την ελληνική τέχνη.
Άντερσεν Χανς (1805-1875)
Φύση ευαίσθητη και δημιουργική, καταπιάστηκε με το λυρισμό, το θέατρο και την ποίηση και το τραγούδι. Εμπνέεται κυρίως από τους λαϊκούς μύθους και την παράδοση της Δανίας. Περιγράφει με ρεαλισμό τη μυθολογική του αφήγηση και οι ήρωές του αν και σύμβολα, έχουν ρεαλιστικό υπόβαθρο.
Αριστοφάνης (445 - 386 π.Χ.)
Ο Αριστοφάνης σχολιάζει τα πολιτικά δρώμενα της εποχής του μέσα από την κωμωδία και την πολιτική σάτιρα. Οι 11 σωζόμενες κωμωδίες του μας προσφέρουν πολύτιμα στοιχεία για πρόσωπα, αντιλήψεις και το ιστορικό πλαίσιο του 5ου αιώνα π.Χ.
Βιζυηνός Γεώργιος (1849-1896)
Πεζογράφος, θεμελιωτής του νεοελληνικού διηγήματος. Χαρακτηρίζεται από την τάση του για ψυχογραφία και ηθογραφία, στην απόδοση χαρακτήρων. Γράφει έργα αυτοβιογραφικά παρουσιάζοντας λαογραφικά αντιλήψεις και παραδόσεις.
Βικέλας Δημήτριος (1835-1908)
Πεζογράφος και μεταφραστής, ένθερμος υποστηρικτής των ελληνικών θεμάτων στο εξωτερικό. Συμμετείχε ενεργά στην αναβίωση των σύγχρονων Ολυμπιακών Αγώνων. Διακρίνεται στα πρωτότυπα έργα του για την ηθογραφία και το ρεαλισμό του.
Βουλή των Ελλήνων
Το ελληνικό σύνταγμα όπως αυτό αναθεωρήθηκε το 2001. Περιλαμβάνει το νομοθετικό πλαίσιο που ο πολίτης της χώρας θα πρέπει να γνωρίζει, κυρίως ως προς τις θεμελιώδεις διατάξεις. Πρόκειται για αναθεωρημένη έκδοση του Συντάγματος που συγκτροτήθηκε με την αποκατάσταση της Ελληνικής Δημοκρατίας το 1974.
Βυζάντιος Δημήτριος (1790 -1853 )
Πολιτικός και κωμωδιογράφος με έφεση στην αγιογραφία. Σατιρίζει τη γλωσσική ασυνεννοησία των Ελλήνων, τα ήθη και τα ετερόκλιτα στοιχεία του πρώιμου ελληνικού κράτους. Το έργο του "Βαβυλωνία", είναι η πρώτη έκδοση της ελληνικής πολιτείας.
Γκάιερσταμ Γκούσταβ (1858–1909)
Μυθιστοριογράφος, εκφραστής της σουηδικής σχολής στη γραφή του. Τοποθετήθηκε στο ζήτημα των φύλων και της ψυχογράφησης του ατόμου βάσει αυτού.
Γουάιλντ Όσκαρ (1854 – 1900)
Ιρλανδός δραματουργός και κριτικός. Αντισυμβατικός κι αισθαντικός στη γραφή του, προκάλεσε με τη ζωή του, το έργο και τη δηκτικότητά του τη συντηρητική βρετανική κοινωνία. Έγραψε θεατρικά έργα διακρινόμενα για τον αισθητισμό και την τάση για ευφυολόγημα και πνεύμα στο λόγο.
Δέλτα Πηνελόπη (1874-1941)
Νεοελληνίδα μυθιστοριογράφος, με ιδιαίτερη ευαισθησία στο έργο της για παιδιά και νέους. Ενδιαφέρθηκε για τις εθνικές ιδέες και καταπιάστηκε με ιστορικά θέματα. Στα έργα της διαφαίνεται το ενδιαφέρον της για την περιπέτεια και το μύθο, έτσι δομεί διδακτικά τα μυθιστορήματά της.
Ευριπίδης (485 π.Χ. - 406 π.Χ.)
Ένας από τους 3 σημαντικότερους Έλληνες τραγικούς ποιητές της αρχαίας Ελλάδας. Αναγνωρίζουμε την ευαισθησία και ανθρωπισμό στα έργα του, που συνδυάζεται με την αγωνιστικότητα των ηρώων και των ηρωίδων. Το πάθος στα έργα του είναι έντονο όπως και χαρακτηριστική διάθεση για στοχασμό και φιλοσοφικό τόνο στα λόγια των προσώπων του.
Εφταλιώτης Αργύρης (1849–1923)
Εκφραστής της δημοτικής γλώσσας και της λαϊκής, δημοτικής παράδοσης. Πεζογράφος και μεταφραστής έγινε ευρύτερα γνωστός για τη θέση του στο γλωσσικό ζήτημα. Εκφράζεται με γλωσσική καινοτομία, συχνά με κάποιες ακρότητες. Καλλιέργησε τη διδακτική πεζογραφία και τις ιστορικές μελέτες.
Θεοτόκης Κωνσταντίνος (1872-1923)
Πεζογράφος και μεταφραστής, με γλωσσική κι επιστημονική ευρυμάθεια. Συνδυάζει την ψυχογραφική ηθογραφία και τον αισθητισμό στα πρώτα του έργα, με την ευαισθησία του για τις σοσιαλιστικές ιδέες και τον κοινωνικό ρεαλισμό.
Θουκυδίδης (455-399 π.Χ.)
Ο "πατέρας" της σύγχρονης ιστορίας, εκφραστής της ιστορικής αιτιότητας. Στο έργο του παρουσιάζει τον εμφύλιο πόλεμο της αρχαίας Ελλάδας, ανάμεσα στην Αθήνα και τη Σπάρτη και τους συμμάχους τους. Αφιερώνει τη ζωή του στη συγγραφή αυτού του έργου, ερευνώντας αναλυτικά και με πιστότητα τα αίτια, τις αφορμές και τη σκιαγράφηση των ιστορικών προσωπικοτήτων που συμμετείχαν.
Καβάφης Κωνσταντίνος (1863-1933)
Ποιητής του παροικιακού ελληνισμού με ξεχωριστή στάση ως προς την ελληνική γλώσσα. Εκφράζεται μέσα από το συμβολισμό, τη θεατρικότητα και τον ιστορισμό. Η μορφική τελειότητα των ποιημάτων του, είναι αποτέλεσμα της επιμονής και της συνεχούς προσπάθειας να τα διαμορφώσει.
Καρυωτάκης Κώστας (1896-1928)
Νεοέλληνας ποιητής του πεσσσιμισμού και του αισθαντικού λυρισμού. Νομικός στο επάγγελμα, εξέδωσε τρεις ποιητικές συλλογές όσο ζούσε, αφήνοντας ανεξίτηλο το στίγμα της γραφής του, σε όλους σχεδόν τους μεταγενέστερους ποιητές.
Καρκαβίτσας Ανδρέας (1865-1922)
Εκπροσωπεί την ηθογραφία και το νατουραλισμό. Ένας από τους σημαντικότερους πεζογράφους μαζί με το Βιζυηνό και τον Παπαδιαμάντη. Άσκησε το επάγγελμα του στρατιωτικού γιατρού και συμμετείχε στις μεγαλύτερες πολεμικές περιπέτειες για την Ελλάδα: Κρητική Επανάσταση, Βαλκανικούς, Γουδή.
Κονδυλάκης Ιωάννης (1861-1920)
Δημοσιογράφος και χρονογράφος, με ζωηρό ενδιαφέρον για την απόδοση χαρακτήρων και ηθών. Η γλώσσα του είναι ιδιότυπη, συνδυασμός καθαρεύουσας και δημοτικής. Αρθρογράφησε υπέρ της κρητικής απελευθέρωσης και γι' αυτό διώχθηκε κι εγκαταστάθηκε στην Αθήνα.
Κορνάρος Βιτσέντζος (1553-1613/14)
Ποιητής, γνωστός για ένα από τα σημαντικότερα επικά ποιήματα της νεώτερης λογοτεχνίας: τον "Ερωτόκριτο". Εκφραστής της Κρητικής Αναγέννησης, συνεχίζει την παράδοση της λαϊκής έκφρασης, του κρητικού ιδιώματος με έντονη έκφραση, βαθύ λυρισμό και ρομαντικό ιπποτισμό.
Λόγγος (3ος αιώνας μ.Χ.)
Πρόκειται μάλλον για παρερμηνευμένο ψευδώνυμο αρχαίου συγγραφέα από τη Λέσβο. Συνέγραψε το πρώτο μυθιστόρημα της αρχαιότητας "Δάφνις και Χλόη". Έξιδανικεύει τις ζωές των αγροτών και των δούλων της εποχής, τη φύση γύρω του αλλά και τον έρωτα στην αγνότερη μορφή του. Επηρέασε καθοριστικά την Ευρωπαϊκή Αναγέννηση και τη μεταγενέστερη λογοτεχνία.
Μακρυγιάννης Ιωάννης (1797-1864)
Αγωνιστής του 1821 και ιστορικός του Ελληνικού Αγώνα για την ελευθερία. Στο έργο του παρουσιάζει τις αντιξοότητες και τις εμφύλιες έριδες πριν και μετά τη δημιουργία του ελληνικού κράτους. Η γλώσσα του αποτελεί σημείο αναφοράς για την απλότητα και τη ζωντάνια της.
Μπεντιέ Ζοζέφ (1864–1938)
Λογοτέχνης και καθηγητής της γαλλικής φιλολογίας του Μεσαίωνα. Συνέβαλε καθοριστικά στη μελέτη των μεσαιωνικών τραγουδιών.
Μολιέρος (1622-1673)
Θεατρικός συγγραφέας, γνωστός για τη διακωμώδηση τύπων και χαρακτήρων της γαλλικής κοινωνίας. Προσπαθεί να σκιαγραφήσει με ακρίβεια με ρεαλισμό και πιστή απεικόνιση σκηνές της αστικής τάξης της εποχής. Το έργο του ξεχωρίζει από κλασικισμό και τις προοδευτικές ιδέες της Αναγέννησης.
Νιρβάνας Παύλος (1866-1937)
Διηγηματογράφος και χρονογράφος ως επί το πλείστον, καταπιάστηκε με αρκετά είδη λόγου. Επηρεάστηκε από τον Παλαμά και τη γενιά του 1880, θεματικά και γλωσσικά. Χαρακτηρίζεται από σαρκασμό με τον οποίο αναδύονται τα ψυχογραφικά και ηθογραφικά στοιχεία της τέχνης του. Δέχτηκε επιδράσεις από τον αισθητισμό και το συμβολισμό και τη φιλοσοφία του Νίτσε.
Όμηρος (8ος αιώνας π.Χ.)
Ο πιο πρώιμος και ίσως ο πιο σημαντικός ποιητής της αρχαιότητας. Τα κείμενά του αποτελούν τα πρώτα διασωθέντα μνημεία κληρονομιάς για το δυτικό κόσμο. Περιγράφει περιπέτειες αρχαίων θεών, ηρώων και ημιθέων. Αποτελούσε για τον αρχαίο κόσμο ένα είδος εγκυκλοπαίδειες με πολύτιμες πληροφορίες ηθών, γεωγραφίας, πολιτισμού και ιστορίας.
Παπαδιαμάντης Αλέξανδρος (1851-1911)
Διηγηματογράφος και μεταφραστής του 19ου αιώνα. Γράφει στην καθαρεύουσα, ενώ διαπρέπει στον ηθογραφικό ρεαλισμό. Οι ήρωές του παραπέμπουν στην αρχαία ελληνική τραγωδία, στο πάθος και τη συντριβή, μετά την υπέρβαση των ορίων τους.
Παπαδοπούλου Αρσινόη (1853-1943)
Ελληνίδα εκπαιδευτικός και διηγηματογράφος. Ενδιαφέρθηκε ζωηρά για το παραμύθι και την εκπαιδευτική του αξία. Χρησιμοποίησε την ήπια καθαρεύουσα αλλά και τις εθνικές αξίες στην προσπάθειά της να εκφράσει μηνύματα με παιδαγωγικό χαρακτήρα για παιδιά.
Παρρέν Καλλιρρόη (1861-1940)
Ελληνίδα δημοδιογράφος κι εκπαιδευτικός. Ενδιαφέρθηκε ζωηρά για τα δικαιώματα των γυναικών και τους αγώνες τους για χειραφέτηση κι εκλογική ψήφο. Εμπνεύστηκε και ίδρυσε το "Λύκειο Ελληνίδων", προκειμένου για την αναβίωση και τη διατήρηση των εθίμων και των παραδοσιακών χορών του τόπου.
Πλάτων (427 π.Χ. – 347 π.Χ.)
Ένας από τους σημαντικότερους αρχαίους Έλληνες φιλοσόφους, μαθητής του Σωκράτη. Έγραψε φιλοσοφικά έργα σε διαλογική μορφή, στοχεύοντας στη γλαφυρότητα και την αμεσότητα των νοημάτων του. Η θεωρία των Ιδεών του επηρέασε όλη τη μεταγενέστερη σκέψη. Η στάση του απέναντι στους σοφιστές είναι επικριτική και ελεγκτική.
Πόου Έντγκαρ Άλλαν (1809 -1849)
Σημαντικός εκφραστής του αμερικανικού ρομαντισμού, της λογοτεχνίας φαντασίας και τρόμου. Έζησε ταραχώδη βίο κι αφοσιώθηκε στο έργο του, αποπειρώμενος να ζήσει βιοποριστικά από αυτό. Φύση ευαίσθητη και απαισιόδοξη, καλλιέργησε τόσο την ποίηση όσο και την πεζογραφία.
Ραγκαβής Ρίζος Αλέξανδρος (1809-1892)
Πολυμαθής λόγιος, καθηγητής της αρχαιολογίας και λογοτέχνης. Ξεκίνησε ιδεολογικά από το ρομαντισμό και το δημοτικό τραγούδι και κατέληξε στον κλασικισμό και την καθαρεύουσα. Εισήγαγε στηνν Ελλάδα το ιστορικό μυθιστόρημα, κατά μίμηση του Walter Scott.
Ροστάν Εντμόντ (1868-1918)
Ποιητής του νεορομαντισμού και θεατρικός συγγραφέας. Μέλος της Γαλλικής Ακαδημίας, θέλησε να μετάσχει ενεργά στον Α΄ Παγκόσμιο πόλεμο. Με έντονο πνεύμα και χιούμορ, προώθησε τον ιδεαλισμό και το ρομαντισμό.
Ροΐδης Εμμανουήλ (1836–1904)
Πεζογράφος και κριτικός, γνωστός για την αιρετικότητα και το καυστικό του χιούμορ. Καταγόταν από ευκατάστατη οικογένεια, σπούδασε για μικρό διάστημα κι ασχολήθηκε με το εμπόριο. Υποστήριξε τη δημοτική στο "Γλωσσικό Ζήτημα", αν κι έγραψε στην καθαρεύουσα, με την προοπτική να καταλήξουμε σε μία γλώσσα ενιαία.
Σαίηξπηρ Ουίλλιαμ (1564-1616)
Άγγλος θεατρικός συγγραφέας και ποητής. Οι χαρακτήρες των έργων του μαστίζονται από υπαρξιακή αγωνία και φιλοσοφική διάθεση. Κατάφερε να καλλιεργήσει εποικοδομητικά τόσο την κωμωδία, όσο και την τραγωδία. Τα θεατρικά του αν και διαθέτουν ιστορικά πλαίσιο, εστιάζουν στη διαχρονικότητα των παθών του ανθρώπου.
Σιένγκιεβιτς Έρικ (1846-1916)
Μυθιστοριογράφος από την Πολωνία, εξέχουσα φυσιογνωμία των Γραμμάτων του 19ου αιώνα. Κέρδισε το Νόμπελ Λογοτεχνίας το 1905. Ξεχωρίζει για τον επικό του τόνο καθώς για το πάθος του για την ιστορικότητα και την αναβίωση της γλώσσας. Εξέφρασε την εθνική φωνή της χώρας του κατά την υποταγής στη Γερμανική κατοχή.
Σολωμός Διονύσιος (1798-1957)
Εθνικός ποιητής και βασικός εκφραστής της Επτανησιακής Σχολής και της δημοτικής γλώσσας. Σπούδασε στην Ιταλία από νεαρή ηλικία. Επιστρέφοντας στην Ελλάδα εμπνεύσθηκε από τον ελληνικό αγώνα του 1821 κι αφοσιώθηκε με τα γραπτά του σ' αυτόν. Διαθέτει έντονο συμβολισμό και λυρικότητα στιχουργικά, ενώ η μορφή των έργων του "συντειχίζει" τον πεζό με τον ποιητικό λόγο.
Σοφοκλής (496 π.Χ.- 406 π.Χ.)
Αθηναίος τραγικός ποιητής, του οποίου διασώθηκαν πλήρη 7 μόνο έργα. Διαδραμάτισε ενεργό ρόλο στα πολιτικά και στρατιωτικά γεγονότα της πατρίδας του, την οποία άφησε μονο για ανταποκριθεί στα αξιώματα που του ανέθεσαν οι συμπολίτες του. Οι ήρωές του διακρίνονται από ηρωισμό, έντονο πάθος αλλά τραγική ροπή στο αναπόφευκτο, το μοιραίο.
Τολστόι Λέων (1828-1910)
Ρώσος πεζογράφος που ξεχωρίζει για τη ρεαλιστική ηθογραφία και τη ζωντάνια της γραφής του σε όλο το 19ο αιώνα. Με ιδιότυπη θρησκευτικότητα και βάθος ανθρώπινης ψυχογραφίας απεικονίζει τη ρωσική κοινωνία του καιρού του. Άσκησε καθοριστική επίδραση τος επόμενες γενιές.
